Yıllar önce kardeÅŸimle bir Temmuz sıcağında Antalya’nın, Kekova-Üçağız yani Kale Köyü’ne bir seyahatimiz olmuÅŸtu. Bu küçük ve ÅŸirin köy SÄ°T alanı içerisinde, denize dik olarak uzanıyor. Yazın o kavurucu öÄŸlen sıcağında bir rehber eÅŸliÄŸinde daracık sokaklardan köyün kalesine doÄŸru tırmanmaya koyulduk. Ve bir müddet sonra kan ter içinde zırveye ulaÅŸtık. Kuru, çorak, sarı sıcak çatlamış bir toprakta yapayalnız bir aÄŸaç gördüm. Zirvede tek başınaydı. O yalnızlığıyla birlikte nasıl maÄŸrur ve asil duran bir aÄŸaç. Meyvesi usul usul, damla damla topraÄŸa akıyordu, sessizce… Uzun uzun bakıştık, bırbirimize aktık.
Rehberin: ‘Burası eski bir Rum köyü…’ cümlesi sessizliÄŸi bozdu. Ä°rkildim!
O gün Ä°lk kez gördüÄŸüm, duygusal baÄŸ kurduÄŸum ve sessizce konuÅŸtuÄŸum aÄŸaç, keçiboynuzu aÄŸacıymış meÄŸer.
Yıllar sonra da keçiboynuzu meyvesinin içinden çıkan o küçücük yassı tohuma yani çekirdeÄŸe ‘karatyo’ dendiÄŸini öÄŸrendim. Yüzyillar öncesinde elmas, pırlanta ve diÄŸer deÄŸerli taÅŸların kütle ölçümünde ‘karat’ tanımıyla günümüze kadar ulaÅŸtığını öÄŸrenince daha da büyülendim. Keçiboynuzundan çıkan onlarca tohumun ebadı farklı olsa bile hep aynı ağırlıkta olduÄŸunu, hiç deÄŸiÅŸmediÄŸini; 5 adet keçiboynuzu tohumunun ağırlığı Osmanlı’da kullanılan 1 dirhem ağırlık ölçüsüne tekamül ettiÄŸini de öÄŸrendim.
DoÄŸanın doÄŸal ve mütevazı ağırlığı…
Her keçiboynuzu likörü yaptığımda elimin derisi sertleÅŸir, nasıra baÄŸlar. Bu durum aÄŸacın yalnızlığından mı, meyvenin adını aldığı keçi karekterindeki inatçılık ve sertliÄŸinden mi kaynaklanıyor? Bilemiyorum.
Ama çok deÄŸerli, derin ve asil lezzetle bir likör olduÄŸunu biliyorum.