Rahmetli annemin her sene yaptığı likörlerden biri de  zerdali likörüydü. Zerdali  doğada kendiliğinden yetişen  aşılanmamış, yabani bir tür kayısı olduğundan çekirdekleri, yani iç bademleri acı olur.

Ömrüm annemin zamanındaki zerdalileri aramakla geçti desem mübalağa etmemiş olurum.

-         Zerdali arıyorum, nerede bulabilirim?

-         O da ne? Yerde mi bitiyor, ağaçta mı yetişiyor?                                                                                                                                                                                       

Doğanın eşsiz dengesi içinde kendiliğinden yetişen ve bizlere sunulan hediyeyi unutmuş, hafızamızdan silmişiz ne yazık ki. Nedenini herkes tahmin edebilir ama ben yine de belirteyim. Doğada oluşan her şeyin raf ömrü yok! Dolayısıyla raf ömrü olmayan bir ürünün getirisi de yok. Ama sağ olsun Malatyalı bir arkadaşım imdadıma yetişti. Dayısının  bahçesinden, dalından kopardığı ‘hudayi’ türü zerdalilerin benimle buluşmasını sağladı. İtiraf etmeliyim ki, bu kadar olağanüstü bir lezzetle karşılaşacağımı ben de beklemiyordum.

Zerdali… Adında bile bir asalet ve ahenk var. Bir ağaç düşünün ki, gövdesinden yapılan ‘dudug’ ile duygunun doruğuna çıkarıp ruhumuzdaki acıları alıyor, bademindeki acı ise meyvesini ballandırıyor.

Duygu harmanı bir likör…